Uluru (Ayers rock) en Alice Springs

Uluru (aboriginal) of Ayers rock voor de rest. Een steen die opeens opduikt te midden van heel veel niets. 

Het is nu toch al temperatuurtje kernsplitsing aan het worden als we de auto parkeren op een van de drie parkeerplaatsen nabij Ayers rock. De voetbal die we gekocht hadden de dag ervoor om zo nu en dan een balletje te trappen heeft geen lang levenslicht gezien. Hij ligt lek in de achterbak. 

We gaan voor een hike van 10 km rond de rode steen. Onderweg komen we muurtekeningen tegen van aboriginals van duizenden jaren geleden. Er staan borden waarbij uitleg gegeven wordt over de gebruiken van de aboriginals. De steen is voor hun heilig. Hij is in de jaren 60 (geloof ik) teruggegeven aan de aboriginals. In die tijd werdt veel land teruggeven aan de originele eigenaars. De steen en het gebied werdt vervolgens voor 100 jaar verhuurd/uitgeleend aan de Australische overheid. Vandaar de mogelijkheid om ook de steen te beklimmen via een van de zijkanten. ' S morgens was hij helaas afgesloten vanwege "sterke wind" , maar bij terugkomst klommen er al mensen omhoog. Eerst even pauzeren alvorens we aan de klim begonnen. Het is trouwens "verboden" (de steen is heilig en het is onrespectvol) om de steen te beklimmen (er hangt wel een hele mooie ijzeren ketting omhoog). Ik heb geen seconde getwijfeld om de steen van boven te gaan bekijken. Hoewel de steen heilig is voor aboriginals is hij dat niet voor mij. Ik heb respect voor hun cultuur maar niet voor al hun mensen. Er liepen bovendien al zo'n 100 man omhoog. Even over dat respect, dat een beetje verloren is gegaan. In Sydney hadden wij een aanvaring gehad met een aboriginal. We stonden buiten het wake up hostel en werden aangesproken door een aboriginal. Die vroeg om een sigaret aan medium Lars (medium omdat we hem niet klein mogen noemen). Lars antwoorde dat hij er geen had waarop de aboriginal Lars in zijn gezicht sloeg. In Cooper Pedy, wat net als Alice Springs een hoge populatie aboriginals heeft, werden we ook lastig gevallen. We zaten buiten het hostel een biertje te drinken toen we werden benaderd door een aboriginal. Hij begon om alcohol te vragen, wat een groot probleem is onder de aboriginal bevolking. Vrijwel alle aborignals hebben een drank en drugs probleem. Begrijp mij niet verkeerd, het is dom om te zeggen dat het hun probleem is. Drank was niet bekend onder de aboriginal bevolking, dit is geintroduceerd door de Australiërs. In Australië zijn dan ook twee meningen. Feit blijft dat je vaak lastig wordt gevallen door aboriginals en je gedurende de dag in Cooper pedy dronken aborignals tegenkomt. Wat in Alice Springs nog wel veel erger zal zijn (grootste aboriginal percentage). Cooper Pedy en Alice Springs zijn dryzones wat betekend dat je niet alcohol openbaar mag drinken en het lastig is te verkrijgen. Het was dan ook strafbaar om de aboriginal drank te geven en waarschijnlijk werkte het als honing op bijen. Na een vervelende confrontatie wat maar bleef duren werd het beïndigd door de hostel eigenaar door te dreigen de politie te bellen. Hierop kwam hij natuurlijk nog een paar keer terug om opnieuw te vragen.

Terug naar Ayers rock. Je begrijpt wel dat ik hem nu gewoon omhoog ging klimmen. Met in het achterhoofd de wetenschap dat er al 35 doden zijn gevallen tijdens de beklimming. Meeste gevallen een hardaanval. Het is een bijna verticale klim op sommige stukken, die lang doortrekt. Dit in combinatie met de hitte en ouderdom leidde in veel gevallen tot een fataliteit. 


Aan het einde van de dag zijn we met zijn vier naar een zonsondergangsplaats gereden. Hier stonden een hele hoop mensen te wachten totdat Uluru zijn kenmerkende rode kleur kreeg door de ondergaande zon. Een prachtig plaatje!

Al wachtend maakte ik kennis met een duitse jongen en zijn vader. Zijn vader kwam hem hier een maand opzoeken om samen te reizen met zijn zoon. We zijn nog met zijn alle een biertje gaan drinken. 


We moeten nu in het donker het park uitrijden. Je kan namelijk alleen kamperen op een plek binnen het park uluru en dat is betaald. Dit betekend weer in het donker het tentje ergens langs de weg opzetten. Het begint ontzettend te wennen inmiddels. Samen met  Jon (amerika), Su (zuid-korea), Rosa en Hailey (Tasmanië). Stoppen we net buiten het park. 


De volgende dag gaan we met zijn allen (8 dus) richting kingscanyon. Kingscanyon kan vergeleken worden met the grand canyon in Amerika. Prachtige diepe dalen en gesteente. Genoeg foto's gemaakt met de gopro. Die ik zo nu en dan ook op het dak van de auto zet om de route te filmen. Zodat ik dit later kan terug bekijken. Je wordt hier zo verwend met natuur dat je soms niet meer realiseert hoe mooi het is om je heen. 


Waar ik nog altijd van sta te kijken zijn de lange afstanden. Zeker nu we in de outback zijn. We rijden op de stuart highway die grofweg van Adelaide naar Darwin loopt. Hij splitst Australië in 2. Gelukkig zijn we met vier en kunnen we rouleren met rijden. Ik was aan de beurt en de tomtom gaf aan: rechtsaf over 585km! Ik moest dus goed opletten waar ik rechtsaf moest haha. Stukken rijden langer als Nederland, waanzinnig. 


Voorlopig doel was naar Alice springs rijden en daar werk zoeken. Alice springs is hartje Australië en het hart van het vuur want het kan er verdomme warm worden pfff. 

Het barst er van de aboriginals, geweldig. Allemaal in cirkels aan het chillen in het park, vrijwel niets aan het doen dus. Tenzij boos kijken iets is. 

Het werk zoeken was lastig. Met vier man wisten we dat we niet samen konden gaan werken op een plek. We zijn werkelijk alle restaurants, mijnen, noem het maar op afgegaan. Maar overal was er geen werk meer beschikbaar. Heel azië leek verhuisd te zijn naar Australië om te gaan werken. 


Volgend plan! Weg van de vliegen en de hitte. Op naar Townsville en de oostkust! Aan de oostkust begint het fruitpluk seizoen en hier was er zeker genoeg werk voor ons allemaal. We hadden al een aantal adressen waar we naartoe konden gaan. Vanuit Townsville gaan we dit regelen. Maar eerst moest er nog een stuk worden gereden. Laat ik zeggen een behoorlijk stuk. Kom ik zo op terug. We stoppen eenmaal in tennant creek. Op de overnachtingsplaats zien we twee grote vrachtwagens staan. Naast die twee vrachtwagens staan twee grote kamelen. Het zijn twee mascottes van een Australisch leger onderdeel. Ze reizen met een groep militaire naar basisscholen af om kinderen kennis te laten maken met de dieren. We worden uitgenodigd op de barbeque en mogen de dieren lastig vallen met een foto. 

Die avond zag ik mijn eerste vallende ster in mijn leven. Leuk.

We zijn bijna in Townsville. Het stuk Alice Springs- Townsville is 2074 km. Dit hebben we in twee dagen gereden. De laatste 1500km hebben we in 24 uur gereden. Auw hoor neet.

' s avonds rijden in Australië is vooral Kangoeroes en koeien ontwijken. Honderden doden en rottende langs de weg. Gelukkig hebben we er zelf nog steeds geen geraakt. *klopt af*

Overdag rijden in Australië is vooral de neus dichtknijpen. De rottende kangoeroes liggen dan te garen in de zon. 


Volgende verslag komt snel. Heb zeven weken gewerkt en zit nu aan de eastcoast. Het is al koud in Nederland toch? 


Ok doei